Vatn i livet

"PS Kva skjer med bloggen? Mista inspirasjonen?" Eg kjende det stakk…samvitet.. Eposten frå venninna mi konstaterte det berre heilt enkelt. Eg hadde svikta bloggen min, og ho hadde lagt merke til det.

Vel har eg vore sjuk. Sjaber og dårleg, trist og lei. Ingenting har gådd som eg ville. Klatreferien til Spania gjekk i dass. I staden låg eg heime og tvihaldt på energien, med augo att og berre så vidt eg orka støyen frå eit klirrande glas. Eg kjende meg slett ikkje god på fleire veker. Min fyrste tur med trikken etter timar, dagar og veker åleine vart ei sveitt reise. Eg kjende som eg hadde fylleangst og rista beint inn i skjelettet så det skrangla. Nei, eg har slett ikkje vore frisk. Men bloggen då.. eg vart jo frisk etterkvart, og kunne vel seie noko i eteren då, kunne eg ikkje?! Jaudå, eg kunne det. Men så vart eg i staden sur, det vart berre sånn. Det var den klatreturen eg missa. Eg tenkte på alle som lider og prøvde å tenkje med empati på dei, og det hjalp jo, men nett då kom klatrefantomane heim att - og jaggu hadde dei ikkje vorte brune og såg riktig så frisk ut. Nye vener hadde dei også fått seg. Fan eg vart sur igjen, empati eller ikkje…

Men då eg kom på jobb hadde me fått noko som fekk meg til å trekkje smilet rett veg. For kva var det vel som hang på veggen utanfor kontordøra mi, om det ikkje var ei kran med vatn. Iskaldt vatn med og utan kullsyre. Og på kontorpulten sto eit glas med initialane mine på. Eit rørande påfunn i alt det merkelege. Spesielt i dette merkelege tungrodde system som kallast Staten, der ting ikkje fungerar og du slit med å få eit vettig svar frå ei leiar, med mindre det dreier seg om innkjøp av juledekorasjonar eller rutinar for loddtrekkinga. I alt dette virvar av ting ein kunne ta tak i og prøve å få ei ordning på har ein altså funne det for godt å installere vatn som kjem ut frå veggen.

Men kvifor ikkje – eg kjende eg vart glad, tross alt. Utan at eg veit kor det kjem frå, vatnet altså. Og det skal jo vere så sunt, og eg skal jo bli heilt frisk no.